من و ماه

 ماه بالاي سر شهر است

اهل اين شهر همه در خوابند

تيك تيك ساعتم اما، بيدار

چشم ها همه خسبيده

چشم من چون چراغي روشن

ماه تابيده به منزلگه من

به لب بام

به پتويي نازك

به گليمي كوچك

و متكايي كوچك تر.

ماه،نوازش كرد بستر زبر مرا

خنده اي بي مفهوم

برلبم جاري شد

همه جا آرام است ،اما

بوق ماشين ها گاهي

مي رسد از دور دست.

جاده نزديك من است

پشت آن ، پارك عريض

صندلي ها پيدا نيست

تاب ،سرسره پيدا نيست.

سايه هايي از دور

مثل تنهايي من

مثل آواز خدا پيداست.

نيمه شب بگذشته

آسمان آبي نيست.

صندلي آبي نيست.

تاب ،سرسره،آبي نيست.

همه چي رنگ كبودي دارد.

لب بام

فرش من

اين پتو

همه چي تاريك است.

خود من تاريكم.

رنگ ها خاموش

همه چي،رنگ تاريكي ست.

                                                                                            ماه بالاي سر تنهايي ست.

امــــــــروز بـه آنهایــــــــی مــــــــی اندیشم ،
کـه روی شانـه هایـم گریـه کردنـد
امــــــــا وقتــــــــی نوبـت بـه مـن رسیـد ،
شانـه خالــــــــی کردنـد...