بگذار سرنوشت هر راهی که می خواهدبرود ، راه من جداست . . .
بگذار این ابرها ببارند ، چتر من خداست   . .

می ترسم

من از حقیقت بی پایان ، از تصویری بی نشان ، از عشق یک آهو می ترسم!     

من از روزگار سنگدل از بایدها و نبایدها می ترسم،

می ترسم از آغاز هر سرنوشت و از طلوع هر زیبایی ، من از روح  سرگردان زندگی،

از گریزان بودن یاران می ترسم،            

از صدای پای رهگذران می ترسم ...

از آنچه هستیم و هست می ترسم ،     

 از جاده بی انتهایی که عاقبت مرا آواره خود خواهد ساخت می ترسم! 

از لحظه ها و ساعتهایی که مرا نیز همانند خودشان بی عاطفه کرد .

  می ترسم از خود فراموشی دلهای پاک...         

               مـی ترسم !...